مطالب زیبا

 بزرگواری

 وقتی پشت تلفن با عصبانیت بهش ناسزا می گفتم، فکر نمی کردم دارم پله های پشت سرمو خراب میکنم. روزها گذشت و گذشت تا یه روز با خوش رویی اومد و ضامنم شد، قدرت نگاه کردن تو چشاش رو نداشتم. با خجالت گفتم: دنیا خیلی کوچیکه بابت اون حرف ها معذرت می خوام؛ اما او لبخند زد.  

 تا حالا....

تا حالا به زندگیت چرتکه انداختی؟ حساب و کتاب کردی که ببینی تو این مثنوی بلند چی کاره بودی؟ چند سال خواب بودی یا چند ثانیه واسه غم دیگرون گریه کردی؟ چندتا آدم رواز پرتگاه اشتباهاتشون نجات دادی یا چند نفر رو تو منجلاب فرو بردی؟چند بار زمین خوردی و چند بار بلند شدی؟ فکرکردی چه جور لحظاتت رو گذروندی تا ببینی سیاهی لشکر زندگیت بودی یا مرد نکونام نمیرد هرگزش؟!.... من؟ آره خب، خود منم یه همچین کاری کردم زندگیم رو بردم وسط آمفی تئاتر دلم و به تماشا نشیتم. آخر نمایش، خیلی دلم گرفت دلم می خواست یه گوشه ی قلبم بشینم و زارزار به حال خودم گریه کنم.... 

نگاه شاعرانه.... 

کسی پرسید: چرا این قدر کم حرفی؟ گفتم: من حرفم را در شعرهایم می زنم. گفت: پس چرا شعر نمی گویی؟ گفتم: شعرهایم را با نگاهم می گویم. گفت: پس چرا نگاهت بی فروغ است؟ گفتم: من با قلبم نگاه می کنم که آ« هم دارد تندتند می تپد.... 

آخ! از این پیچ کوچه! 

این جا دیگر انتهای کوچه ی ماست و من به بدرقه ی نگاه تو آمده ام. باور کن وقتی تو نباشی، با ستاره های اشک تیرگی نبودنت را می آرایم و غزل بغض آلود خاطراتمان را برای یاس ها می سرایم. باو کن هنوز قدم هایت به پیچ کوچه نرسیده دلم برایت تنگ می شود. ای کاش ها جوانه می زند و باد های غربت قلبم را می فرشارد. ای کاش باور می کردی که بی تو یاسها نیز با من غریبه اند و عطر اقاقیای کوچه مان هم به فکر عبور از کنار پنجره ی اتاقم نمی افتد. ای کاش در نگاهت غزل رفتن را فریاد نمی زدی...