دلدادگی

صدایت کردم

جواب دادی، اما با صدای پر خش

صدای گرفته، صدای بغض آلود

گفتم:

خیلی خوبی، اما باورنکردی

باز به گریه رفتم، قلبم کم کم می ایستاد

به تو می اندیشیدم، آنوقت تو همه خوبی ها بودی

همه چیز":

دشت، کوه، ستاره، دنیا، همه چیز بودی

هیچ چیزی بدون تو زیبایی نداشت

با خودم میخواندم، هر جملهء شعرم اسم تو بود

ولی؛ تو نبودی، در همه جا میدید مت، اما

هیچ جایی نبودی، به من میگفتی : ما همسفریم

دستهایم را می فشردی، در اعماق خوشی ها می رفتم

آنگاه که دستم را رها میکردی، من هیچ بودم، یک برگ پوسیده

در ختها را میدیدم سبز بود خوش بود می رقصید، می خواستم برقصم اما نمیتونستم

قلبم شکسته بود، رگهایم خشکیده شده بود

باز ترا می جستم، اما تو با مهتاب ها بودی، به من لبخند می زدی، شاید به تمسخر

با هر لبخندت، هزار بار زنده میشدم

باز صدایت کردم، تو با صدای گرفته از میان مهتاب جواب دادی

من اینجا خوشم، در میان ستاره ها، در دنیای مهتاب، دیگه بر نمیگردم

ما همدیگر را نمیشناسیم، گفتم، میشناسیم، ما همدیگر را میشناسیم

تو سحر منی!!!  نرو......نرو

مگه یادت نیست ما باهم بازی میکردیم، از عشق می گفتیم،! بس است...

دیگه آزارم نده بیا درآغوشم، بیا دستانم را دوباره  لمس کن

بیا باز آن صدای نازت را بکش، و صدایم کن

می گریستم اما تو میخندیدی

بیدار شدم

 دیدم؛ نه سحری ونه ماهی ونه حرفیست  !!!!!!!