راز رهایی

آنگاه که اشک از چشمانت میریزد میفهمی که چقدر دلت گرفته است! آنگاه که گریه هایت نا تمام است میفهمی که چقدر دنیا بی وفا است! یک تنهایی و یک سکوت خالی ، این سهم من است در این شب مهتابی! در آینه مینگرم و به چشمهای خیسم میخندم ، آهی میکشم،  درون خودم فریادی میکشم!  دلم گرفته و با من غریبگی میکند ، راز درونش را فاش نمیکند ، ای داد بر تو ،  به فریادم گوش کن ای دل!  آنگاه که از دلت نیز  دلگیری ، زانو به بغل گرفته ای و غمگینی ،  اینهمه زیبایی های دنیا را نمیبینی ، تنها اشکهای خودت را میبینی ،  اینهمه ستاره درخشان در آسمان را نمیچینی و تنها آن ستاره کم نور را  مال خودت میدانی ، باید بشینی و ببینی که اگر اینگونه دلگیر باشی ،  با شادی بیگانه ای و با غم همنشین!  چه فایده دارد اگر لبخند بر روی لبانت بنشیند ، اما از این زندگی پوچ بخندی!  چه فایده دارد اگر شاد باشی ، اما شادی تو ، از پایان یک روز سیاه باشد!  چه فایده دارد اگر دلت نسوزد اما  هنوز خاکستر غمها در دلت حتی با یک نسیم ،  دوباره شعله ور شوند!  غمها را از دلت دور کن ، آب سردی بر روی خاکستر غمها بریز و  دلت را سرشار از طراوت و شادی کن!  اینجا خط پایان زندگی نیست ، اینجا آغاز یک پرواز است ،  پرواز از جایی که ماندن درآنجا سزاوار تو نیست!